Af Silfurgarði
Hitt og þetta um áhugaverð og athyglisverð efni


Færslur: 2012 Janúar

24.01.2012 13:12

Ég gæti ekki verið með í þeim flokki

Það var svolítið dapurlegt að "verða fyrir" niðurstöðu atkvæðagreiðslunnar um að vísa frá tillögu Bjarna Benediktssonar um afturköllun ákærunnar á hendur Geir H. Haarde. Satt að segja fannst mér að í augum uppi lægi að vísa tillögunni frá; málið komið úr höndum Alþingis í hendur Landsdóms og hefur þar sinn gang. Ég var með sjálfum mér sannfærður um að tillagan yrði samþykkt og að mínir menn, þingmenn Samfylkingarinnar myndu tryggja það. Fannst auk þess að það ætti að vera betra fyrir fyrrum forsætisráðherra að klára málið fyrir Landsdómi, í stað þess að hafa það hangandi yfir sér það sem eftir lifir.

Ég hef fulla samúð með Geir H. Haarde; það er áreiðanlega erfitt að vera í hans sporum. Ég er líka á því, að sakborningar þessa máls ættu að vera fjórir, ekki einn; ákæra hefði átt alla þá fjóra sem lagt var til að kærðir yrðu. Eða engan. Þessi varð hins vegar niðurstaða Alþingis og við það verðum við að sætta okkur. Gefin hefur verið út ákæra, málið komið af stað og úr höndum Alþingis.

Niðurstaða Alþingis var sem sagt að fella frávísunartillöguna. Látum okkur hafa það, þótt fúlt sé; fram fer þá efnisleg umræða og síðan atkvæðagreiðsla.

Það er einmitt sú atkvæðagreiðsla sem ég kvíði nú, í ljósi þess að meirihluti þingmanna hefur ákveðið að taka tillögu Bjarna Benediktssonar til afgreiðslu, þar á meðal þingmenn og fyrrum ráðherrar Samfylkingarinnar, flokksins míns. Svo mjög sem mér sárnaði að þeir skyldu fella frávísunartillögu Magnúsar Orra og fleiri, þá myndi ég líta á það sem ófyrirgefanlega framkomu ef þeir greiða atkvæði með tillögu Bjarna Ben. Í mínum huga er það kristaltært að ef "mínir menn" verða til þess með atkvæði sínu að sú tillaga verði samþykkt, þá skilja leiðir.

Á sínum tíma kom ég talsvert nálægt stofnun Samfylkingarinnar; fyrst kosningabandalaginu sem Alþýðubandalagið, Alþýðuflokkurinn, Kvennalistinn og Þjóðvaki mynduðu, síðan breytingunni yfir í formlegan stjórnmálaflokk. Sú vinna var hverrar mínútu virði og ég hef verið ánægður með niðurstöðuna. Ekki alltaf sammála öllum, skárra væri það nú í svona samsettum flokki, en ágætlega ánægður. Aldrei hvarflað að mér að kjósa eitthvað annað en Samfó í kosningum, hvort sem er í borgarstjórnar- eða þingkosningum. Er áreiðanlega óforbetranlega flokkshollur og foringjatrúr; legg jafnvel á mig hávaðarifrildi til að bera í bætifláka fyrir flokk og fulltrúa hans, friðsemdarmaðurinn ég.

Þessu tímabili ævi minnar líkur, ef og um leið og það liggur fyrir að atkvæði forystumanna í Samfylkingunni hafa orðið til þess að tillaga Bjarna Benediktssonar verði samþykkt á Alþingi. Ég er ekki mikið fyrir að taka upp í mig stóryrði á borð við svik þegar ég ræði um þingmennina mína, en í þetta sinn verð ég að gera það. Það væru fullkomin svik í mínum huga ef þessi staða kæmi upp. Ég gæti ekki - undir neinum kringumstæðum - verið í sama flokki og þeir. Ég segi mig úr honum samdægurs.

Þetta er ekki hótun, enda ég léttvægur í flokksstarfinu. Samfylkingin hvorki lifir né deyr þótt einn vesæll fótgönguliði stígi til hliðar. Þetta er miklu fremur yfirlýsing um pólitíska samvisku mína. Erfið í framsetningu, en nauðsynleg fyrir mig.

 

23.01.2012 12:57

Það má aldrei verða

Það mætti orða það þannig að réttarhöldin yfir Geir H. Haarde sé síðasta tækifærið til að leiða fram í dagsljósið ástæður hrunsins. Nákvæmlega þess vegna reyna nú Sjálfstæðismenn að koma í veg fyrir að þau fari fram. Til vitnis yrðu óhjákvæmilega kallaðir einstaklingar, sem áttu stóran þátt í því hvernig fór, ýmist með gjörðum sínum eða aðgerðarleysi.
Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur var ekki síst studd til valda vegna þess að almenningur í landinu, þjóðin, vildi gera upp við hrunið, þær efnahagslegu hamfarir, sem hafa lagt líf fjölmargra einstaklinga og fjölskyldna í fjötra sem ekki er sýnilegt að takist að leysa að fullu næsta áratuginn, a.m.k.
Takist Sjálfstæðisflokknum og öðrum hægri öflum landsins ætlunarverk sitt, að fá Alþingi til að falla frá kærunni á hendur Geir H. Haarde, tekst þeim jafnframt að koma í veg fyrir nauðsynlegt uppgjör. Það má aldrei verða. Það væri blaut tuska í andlit þess almennings í landinu, sem orðið hefur að bera stærstan hluta byrðanna undanfarin þrjú ár.

  • 1
Flettingar í dag: 339
Gestir í dag: 15
Flettingar í gær: 206
Gestir í gær: 24
Samtals flettingar: 293005
Samtals gestir: 41973
Tölur uppfærðar: 19.3.2024 03:49:39


Tenglar