Í dag viðurkenna Íslendingar Palestínu sem fullvalda ríki. Þetta er því dagur réttlætis á Alþingi. Dagurinn þegar þingmenn lýsa yfir þeirri kröfu sinni að óréttlætinu ljúki, að íbúar Palestínu fái leyfi til að lifa lifinu án þeirrar þrúgandi kúgunar og þess skefjalausa ofbeldis sem þeir hafa mátt þola um áratuga skeið. Með samþykkt sinni í dag leggjum við, sem Íslendingar, lóð okkar á vogarskál réttlætisins.

Í umræðum á Alþingi í gærkvöldi voru fulltrúar allra flokka sammála um þetta mál, allir nema talsmaður Sjálfstæðisflokksins, þingflokksformaðurinn Ragnheiður Elín Árnadóttir. Aðrir þingmenn tjáðu sig margir mjög tilfinningaþrungið vegna þess óréttlætis sem Palestínumenn hafa mátt búa við. Mögnuðust var þó ræða Amal Tamimi, ekki síst vegna þess að hún er eini þingmaðurinn sem reynt hefur hörmungar Palestínumanna á eigin skinni.

Samþykkt Alþingis í dag mun því miður ekki gera daglegt líf Palestínumanna auðveldara frá og með samþykktinni. En hún er yfirlýsing og hún er ákall til annarra þjóða að gera slíkt hið sama. Og hún mun styrkja málstað Palestínumanna. Össur utanríkisráðherra hefur verið óþreytandi að tala máli Palestínumanna á fundum og þingum. Framvegis getur hann fengið notað viðurkenningu Íslands á fullvalda Palestínu málstaðnum til framdráttar.

Svo skelfilegt sem það var að hlusta og horfa á Guðrúnu Ebbi lýsa ofbeldi föður síns fyrir Þórhalli í sjónvarpsviðtali, var það hreinlega sorglegt að hlýða og horfa á bróður hennar, sr. Skúla Ólafsson, í kastljósinu í fyrrakvöld. Þarna var allur pakkinn; umhyggja fyrir móður þeirra og miðsysturinni, ást á Guðrúnu Ebbu og staðhæfingin um að lýsing hennar á fjölskyldulífinu væri ekki í samræmi við það sem þau hin upplifðu. En auðvitað væri Guðrún ekki að skrökva; hún væri að lýsa ímyndaðri upplifun. Og sr. Skúli vitnaði í sálfræðinga máli sínu til stuðnings.

Hér er kannski rétt að hafa í huga að Skúli er tólf árum yngri en Guðrún Ebba. Hann upplifði því áreiðanlega ekki þessa tíma; hann var mestanpart ekki til, síðar svo ungur að hann hefur varla skynjað mikið af umhverfi sínu.

Reyndar verkaði sr. Skúli nánast einlægur í máli sínu þegar hann ræddi um þá skelfilegu upplifun sem hann, móðir hans og systir hefðu upplifað í framhaldi af uppljóstrunum Guðrúnar Ebbu. Hér skal svo sannarlega ekki reynt að gera lítið úr því. Til dæmis hlýtur líðan móður þeirra að hafa verið skelfileg í gegnum allt það fárviðri sem yfir fjölskylduna hefur dunið.

En gríman féll, þegar Sigmar spyrill spurði um þær konur aðrar sem ákærðu Ólaf Skúlason um kynferðislegt ofbeldi. Þá var reynt að gera lítið úr athæfi prestsins. Eiginlega skellt í góm. Hann hefði kannski verið kvensamur, en það hefði eiginlega ekki verið neitt alvarlegt; bara smásvona snerting. Sama með fermingartelpur.

Þarna, undir lok viðtalsins, féll gríman. Við strákarnir erum bara svona, smásvona snerting, ekkert alvarlegt eða til að hafa áhyggjur af.

Trúverðugleiki prestsins hvarf eins og dögg fyrir sólu.